Η έρευνα αυτή πραγματοποιήθηκε στο διαδίκτυο, στα πλαίσια μίας ομάδας που έχω δημιουργήσει για ανθρώπους που πάσχουν από κρίσεις πανικού, σύμπτωμα αγχώδους διαταραχής.
Η ομάδα λέγεται "Αντιμετώπιση κρίσεων πανικού σε τρεις μήνες χωρίς φάρμακα" και θα την βρείτε στο facebook όσοι ενδιαφέρεστε.
Η έρευνα διεξήχθη λοιπόν στα πλαίσια αυτής της ομάδας από 21 Μαρτίου ως 26 Απριλίου 2017.
Απάντησαν 33 άνθρωποι-μέλη της σελίδας. Το δείγμα είναι μικρό, ωστόσο μπορούμε να έχουμε κάποιες ενδείξεις σχετικά με το πρόβλημα των κρίσεων πανικού.
Αποτελέσματα
- Όσοι απάντησαν έχουν σήμερα (52%) ή είχαν κρίσεις πανικού στο παρελθόν (45%), ενώ υπάρχει κι ένα άτομο που δεν γνωρίζει αν τα συμπτώματα που είχε ανήκουν στην διαταραχή πανικού.
Οι κρίσεις των περισσοτέρων (55%) εμφανίζονται για πρώτη φορά στην δεκαετία της ζωής τους από 20 ως 30 ετών. Πρόκειται για την ηλικία που κάποιος καλείται να ενηλικιωθεί, αναλαμβάνει περισσότερες ευθύνες, το περιβάλλον πιέζει για επαγγελματική και οικογενειακή αποκατάσταση. Είναι μία δεκαετία με αλλαγές στην ζωή, μετακομίσεις, γάμους, γεννήσεις, σπουδές, έναρξη επαγγέλματος. Μία δεκαετία που ο άνθρωπος βγαίνει πραγματικά στον κόσμο και καλείται να πατήσει στα πόδια του.
Δεν είναι μικρό και το ποσοστό του 28% των ανθρώπων που εμφάνισαν την πρώτη κρίση πανικού στην δεκαετία 30-40 ετών. Ωστόσο, και σε αυτή την περίπτωση μπορούμε να πούμε ότι οι υποχρεώσεις είναι αυξημένες και ο άνθρωπος καλείται να ανταπεξέλθει σε μία σειρά πρωτόγνωρων καθηκόντων (πχ. η μητρότητα). Αλλαγές στο εργασιακό περιβάλλον, οικονομικά προβλήματα λόγω της κρίσης, ασθένειες των γονέων, αυξημένες υποχρεώσεις στην οικογένεια φαίνεται να επιδρούν καθοριστικά στην ανάπτυξη του άγχους.
Το ποσοστό 18% των ανθρώπων που εμφάνισαν κρίσεις πανικού πριν τα 20 θα λέγαμε ότι αναφέρεται σε ανθρώπους που αναγκάστηκαν από τις συνθήκες να αναλάβουν μεγαλύτερο βάρος από αυτό που άντεχαν σε μία ηλικία που ακόμη δεν ήταν έτοιμοι ή πρόκειται για μετατραυματικό σοκ (χρειάζεται όμως μεγαλύτερης ωστόσο διερεύνησης για να έχουμε ασφαλή εικόνα).
- Το 76% υποφέρει από κρίσεις πανικού συχνά (τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα) ενώ το 36% έχουν καθημερινές κρίσεις.
Με τέτοια συχνότητα είναι αναμενόμενη η απάντηση ότι οι κρίσεις πανικού διαταράσσουν απόλυτα την ζωή και την λειτουργικότητα (σε ποσοστό 64%) ή ασκούν μεγάλη αρνητική επίδραση (36%).
Όλοι δηλαδή οι ερωτηθέντες παραδέχονται ότι η διαταραχή άγχους με κρίσεις πανικού είναι καταστροφική για την καθημερινότητα, τις σχέσεις και την λειτουργικότητά τους.
Λογικό λοιπόν και το εύρημα ότι το 70% των ερωτηθέντων αναζήτησαν θεραπευτική αντιμετώπιση.
Ωστόσο αίσθηση κάνει και το καθόλου χαμηλό ποσοστό του 30% οι οποίοι δεν το έκαναν παρόλο που η ζωή τους έχει διαταραχθεί σοβαρά από αυτό το πρόβλημα.
Αυτοί που δεν αναζήτησαν καμία θεραπευτική βοήθεια το έκαναν επειδή δεν μπορούν να υποστηρίξουν μία θεραπεία (37%) αλλά οι μισοί ή προτιμούν να το λύσουν μόνοι τους (25%) ή δεν πιστεύουν ότι μπορούν να βοηθηθούν στο πρόβλημα τους (25%).
Πρέπει να συμπεριληφθεί ότι από τους ερωτηθέντες είναι πολλοί αυτοί που βρίσκονται σήμερα σε μία θεραπεία εν εξελίξει.
Σχετικά με την θεραπεία που οι άνθρωποι αυτοί αναζήτησαν...
Το 36% κατέφυγε μόνο σε φαρμακευτική αγωγή
Το 24% μόνο σε ψυχοθεραπεία
και το 36% προτίμησε τον συνδυασμό ψυχοθεραπείας και φαρμακευτικής αγωγής.
Αίσθηση προκαλεί το 10% που επιλέγει την ομοιοπαθητική κι εναλλακτικούς τρόπους θεραπείας, αλλά και την εκκλησία.
Από αυτούς που αναζήτησαν θεραπεία (ψυχοθεραπεία ή/και φαρμακευτική αγωγή), το 87% είδε βελτίωση ή πλήρη θεραπεία. Από αυτούς μόνο το 13% είχε πρόσκαιρη βελτίωση και μετά ξαναήρθαν οι κρίσεις, το 17% απάντησε ότι οι κρίσεις σταμάτησαν τελείως, ενώ το 57% απάντησε ότι σημειώθηκε σημαντική μείωση των κρίσεων πανικού.
Πλήρως απαλλάχθηκαν πλήρως χωρίς υποτροπές πέντε άνθρωποι (ποσοστό 17%).
Ένας μόνο με φαρμακευτική αγωγή
Τρεις με ψυχοθεραπεία
Ένας με συνδυασμό φαρμακευτικής αγωγής και ψυχοθεραπείας
Παρεμβάσεις χωρίς αποτέλεσμα ή που υποτροπίασαν:
δύο που λαμβάνουν φαρμακευτική αγωγή
ένας με φαρμακευτική αγωγή και ψυχοθεραπεία.
Από αυτούς που δεν ακολουθούν καμία θεραπεία (45%) το κάνουν γιατί:
α) δεν πιστεύουν ότι μπορούν να βοηθηθούν (25%)
β) δεν μπορούν να το υποστηρίξουν οικονομικά (40%)
γ) θέλουν να το αντιμετωπίσουν μόνοι τους (25%)
δ) δεν γνωρίζουν τον τρόπο, ούτε αν πρόκειται για κρίσεις πανικού (10%)
Από αυτούς που δεν ακολουθούν καμία θεραπευτική οδό:
το 71% συνεχίζει να υποφέρει μέσα στον χρόνο
το 19% βρήκε τρόπο αντιμετώπισης
Ένα άλλο στοιχείο που φαίνεται από την μικρή αυτή έρευνα είναι ότι πολλοί από αυτούς που επιλέγουν μία ψυχοθεραπεία δεν γνωρίζουν τι είδους ψυχοθεραπεία είναι. Είναι απαραίτητο οι άνθρωποι να ζητούν να μάθουν περισσότερα για την προέλευση του ειδικού, αλλά και για την ψυχοθεραπευτική μέθοδο που χρησιμοποιεί. Είναι καλό ο άνθρωπος που αποφασίζει να μπει σε μία θεραπευτική συνθήκη να γνωρίζει καλά το πλαίσιο που του προτείνεται.
