 |
| " O εφιάλτης" του J.H. Fussli (1791) |
Τα όνειρα είναι μία παράδοξη αλλά και φυσιολογική κατάσταση. Ένα φαινόμενο που απασχολεί τον άνθρωπο και προσπαθεί να του δώσει νόημα αλλά και να το κατανοήσει από την αρχαία Κίνα, τον Αριστοτέλη έως σήμερα.
Οι πιο πρωτόγονες αντιλήψεις συνδέουν το όνειρο με την μαντεία, αποδίδοντάς του ένα μεταφυσικό νόημα, ενώ πριν τον Αριστοτέλη και τον Ιπποκράτη θεωρείτο θεόσταλτο. Ακόμη και σήμερα, βρίσκουμε αυτή την αρχαϊκή αντίληψη του ονείρου τόσο σε άτομα όσο και σε ολόκληρες κοινότητες και στον Ελλαδικό χώρο. Παράδειγμα αποτελεί ο ρόλος του ονείρου στο έθιμο των Αναστενάρηδων, όπου το όνειρο κάποιου μέλους της κοινότητας για κάποιο άλλο μέλος μπορεί να οδηγήσει το τελευταίο να πατήσει τα αναμμένα κάρβουνα της τελετής χωρίς τον φόβο να καεί.
Από τον Φρόυντ ιδιαίτερα και μετά ξεκινά μία συστηματική μελέτη των ονείρων. Η ψυχανάλυση, περισσότερο από κάθε άλλη μέθοδο, αλλά και η εξέλιξη της νευροφυσιολογίας, συνέβαλαν στο να θεωρήσουμε τα όνειρα ένα φυσιολογικό ενδογενές προϊόν του ψυχισμού και όχι προερχόμενο από κάπου αλλού.
Τα όνειρα, ακόμη και για τον Αριστοτέλη είναι συνδεδεμένα με ένα είδος γνώσης. Για τον Φρόυντ, που εισήγαγε την αφήγηση και ανάλυση ονείρων στην ψυχαναλυτική πρακτική, το όνειρο αποτελεί βασική δίοδο για την πρόσβαση στο ασυνείδητο.
Στην πραγματικότητα το όνειρο μοιάζει πολύ με την ψευδαίσθηση. Και τα δύο αυτά φαινόμενα είναι κυρίως εικονοποιήσεις που απορρέουν από το ίδιο βιολογικό όργανο, το εγκεφαλικό στέλεχος και στέλνονται στον οπτικό φλοιό του εγκεφάλου. Αυτές οι ενδογενείς εικόνες δεν είναι χαρακτηριστικές μόνο του ανθρώπου αλλά και όλων των θηλαστικών και των πτηνών, ενώ δεν ονειρεύονται τα ψάρια και τα ερπετά. Οι νευροφυσιολόγοι υποστηρίζουν τη θεωρία ότι τα όνειρα σχετίζονται με την εξέλιξη της ομοιοθερμίας των οργανισμών, τη διατήρηση δηλαδή μίας σταθερής θερμότητας του σώματος που δεν εξαρτάται από τις εξωτερικές συνθήκες ( Συνέχεια του άρθρου )
