Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2018

Αγαπημένο μου λάθος,

(ένα κείμενο ιδιαίτερα αφιερωμένο σε νεαρότερους φίλους του ιστολογίου που θα μπορούσε να είναι μία σελίδα ημερολογίου)
Μιχάλης Κόκκινος "Συρματόπλεγμα"
Αν δεν κάνεις λάθη, είναι γιατί δεν προσπαθείς αρκετά
Coleman Hawkins


Αγαπημένο μου λάθος,

σου γράφω σήμερα για να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ!
Χωρίς εσένα θα ήταν πολύ άχαρη η ζωή.
Δεν θα μπορούσα να την χαρώ αν δεν είχα επιτέλους συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι μπορεί ενίοτε να σε συναντώ.
Αν δε σε αποδεχόμουν, θα είχα μαρμαρώσει σε ακινησία από τον συνεχή φόβο μήπως χαλάσει η εικόνα μου στα μάτια των άλλων. Όποτε ένοιωθα να συμβαίνει αυτό κλεινόμουν στην ντροπή και καθόμουν στην γωνιά μου. Απορούσα πως ήταν τόσο κουλ οι άλλοι γύρω μου. Άκουγα συχνά τα χάχανα των συνομιλήκων μου στην εφηβεία που έκαναν "σαχλαμάρες" και διασκέδαζαν κι απορούσα με ένα μείγμα απόρριψης, θαυμασμού και ζήλιας.  

Τότε δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη μπροστά σε ακροατήριο. Η έκθεση ήταν ο εφιάλτης μου!
Ένοιωθα ένα πλήθος ματιών να είναι έτοιμα να με κατασπαράξουν. Ήξερα κι έτρεμα ότι αν έκανα σαρδάμ θα γελούσαν μαζί μου κάποιοι και δεν το επέτρεπα στον εαυτό μου να το ζήσει αυτό. Αν γινόταν κάτι τέτοιο θα κοκκίνιζα κι αυτό θα γινόταν ακόμη χειρότερο. 

Δεν άντεχα το τσαλάκωμα, πόσο ευάλωτη γινόμουν στα σχόλια των άλλων ή ακόμη (αχ πολύ περισσότερο θυμάμαι) στο βλέμμα τους όταν δεν είχε απόλυτη αποδοχή. Έτσι κάποια στιγμή αποφάσισα ότι δεν θα μιλώ σε ακροατήρια. Έχασα μία δουλειά που μου άρεσε πολύ γιατί έπρεπε να κάνω παρουσιάσεις powerpoint σε κοινό. Προσπάθησα αρχικά να το κάνω, αλλά δεν γινόταν, ένοιωθα να ανεβαίνει η θερμοκρασία του σώματος, ίδρωναν οι παλάμες μου, άρχιζε η ταχυκαρδία. Τότε δεν ήξερα πως να χειριστώ την κατάσταση. Άρχισα να βρίσκω διάφορες δικαιολογίες, ώσπου ήρθε η απόλυση. Σήμερα, αγαπημένο λάθος, είσαι σύμμαχός μου και κατάλαβα ότι αν δεν είμαι ανθρώπινη (κι άνθρωποι είμαστε και λάθη κάνουμε) δεν μπορεί μία παρουσίαση να είναι ζωντανή, ανθρώπινη η ίδια, και το ακροατήριο να μην κοιμάται.

Αγαπημένο μου λάθος σε ευχαριστώ γιατί οργάνωσες καλύτερα τις άμυνες μου στην κοινωνία και στις σχέσεις μου με τους άλλους. Από την στιγμή που σε αποδέχτηκα άρχισα να αρθρώνω και το "συγνώμη". Κι αυτό έκανε πιο ανθρώπινες τις σχέσεις μου με τους άλλους.  Τότε είπα και συγνώμη και στον εαυτό μου για το πόσο αδυσώπητη ήμουν κάποτε με μένα αλλά και με τους γύρω μου (γιατί αυτά τα δύο πάνε μαζί).

Κατάλαβα ότι δεν είμαι παντοδύναμη, ότι δεν υπάρχει ζωή χωρίς λάθη κι ότι πάνω σε αυτά χτίζεται αργά αργά η σοφία.

Σε ευχαριστώ γιατί πια μπορώ να αστιευτώ και δεν με πειράζει το αν η γκριμάτσα του προσώπου μου δεν θα το δείχνει τόσο όμορφο όσο όπως όταν ποζάρω. Κόντευα να πάθω αυχενικό από την πολλή πόζα πριν κάνω ψυχοθεραπεία και επιτέλους νιώσω καλά με τον εαυτό μου και τον κόσμο γύρω μου.

Με έμαθες ότι δύσκολα μπορώ να ρεζιλευτώ αν σε αποδέχομαι ως δυνατότητα στην ζωή μου.\

Καλύτερα να δέχομαι τις επισκέψεις σου πότε πότε για να με αφυπνίζουν και να με βάζουν να σκέφτομαι, παρά να μην κάνω τίποτε γιατί σε φοβάμαι, όπως τότε που για δύο χρόνια είχα κλειστεί στο δωμάτιο μου μην παίρνοντας καμία απόφαση, μην τολμώντας να πράξω τίποτα από το φοβερό άγχος μην κάνω λάθος. Και η ζωή μου είχε βαλτώσει. Τότε απειλούσες με αφανισμό την ύπαρξή μου και ήθελα να είμαι αόρατη και περπατούσα ελαφριά για να μην ακούγονται τα βήματά μου και να μην τραβώ βλέμματα. Αν και το ευχήθηκα πολλές φορές, η γη δεν άνοιγε να με καταπιεί κάθε φορά που δεν τα έκανα όλα σωστά. Βλέπεις ήμουν καλό παιδί πάντα και πάντα εκτελούσα τις επιθυμίες των γονιών μου. Δεν ήξερα καν αν εγώ η ίδια είχα επιθυμίες. Δεν υπήρχε τότε χώρος. Έκανα μόνο το σωστό, σαν στρατευμένη μάρτυρας του ιδεώδους. 

Αγαπημένο μου λάθος,
δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το αδυσώπητο βλέμμα των γονιών μου όταν πήρα εκείνον τον κακό βαθμό στην ιστορία, στην δευτέρα γυμνασίου. Ήμουν απρόσεκτη, βλέπεις κι επέτρεψα την είσοδο σου πολλαπλές φορές στο γραπτό μου. Τότε είχες γίνει εχθρός μου. Κλείστηκα στο δωμάτιο μου γιατί δεν ήθελα να σε ξαναδώ, δεν ήθελα να ξαναδώ εκείνο το βλέμμα που με απέρριπτε. Τους είχα απογοητεύσει. Τι ντροπή! Τι μοναξιά! Σε λίγο δεν είχα ανάγκη κανέναν. Νόμιζα δηλαδή. Νόμιζα ότι θα μπορούσα να ζήσω καλύτερα χωρίς τον πόνο των σχέσεων. Αλλά δεν υπάρχει εξέλιξη, χαρά και ζωή χωρίς σχέσεις.  Κι όταν κάποτε έφτασε ο κόμπος στο χτένι, ξεκίνησα ψυχοθεραπεία που σταδιακά με ελευθέρωνε.

Τώρα παραδέχομαι ότι το να αποφεύγεις την δράση και τις σχέσεις για να μην κάνεις λάθη ήταν το μεγαλύτερο λάθος. Γιαυτό και αυτό καθαυτό το πρόβλημα έγινε ο μεγαλύτερος δάσκαλος μου σήμερα. Κατάλαβα ότι η ζωή είναι ένα δώρο που καλούμαστε να ζήσουμε κι ότι είναι δικαίωμά μας να τη ζήσουμε, να την χαρούμε και να την δοξάζουμε.

Έμαθα επίσης ότι στις περισσότερες περιπτώσεις δεν υπάρχει ένα σωστό κι ένα λάθος. Η προσοχή μου στο να μην κάνω λάθος, έκανε τον κόσμο μονοσήμαντο, τον χώριζε σε άσπρο και μαύρο. Πόσα χρώματα ανάμεσα δεν έβλεπα τότε. Πόσο επίσης επέτρεπα την είσοδο μου στον φανατισμό και την μισαλλοδοξία...


Αγαπημένο λάθος,
από την στιγμή που τα βρήκαμε, κι από εχθρός έγινες φίλος κέρδισα πολλά:

-γνώση!
-ελευθερία!
-ανακάλυψα τα ταλέντα μου, γιατί ως εκείνη την στιγμή δεν τολμούσα να πειραματιστώ με νέες δυνατότητες μήπως και ρεζιλευτώ-αρχικά στα μάτια των άλλων, αλλά πρωτίστως στα δικά μου.
-ήρθαν νέες ιδέες
-εμφανίστηκε από το πουθενά το χιούμορ :) 
-σταμάτησα να ντρέπομαι
-αυξήθηκε η δημοτικότητά μου
-παίρνω αποφάσεις και περπατούν τα πράγματα στη ζωή μου!
-κάθε φορά που σφάλλω, σταματώ να δω ποιο είναι το μάθημα που κρύβεται από πίσω.
-απέκτησα μεγαλύτερη εμπιστοσύνη σε μένα αλλά και στους άλλους γύρω μου
-έκανα φίλους, καθώς ήμουν λιγότερο επιφυλακτική με τους ανθρώπους!
-σταμάτησα να μιμούμαι, να αποστηθίζω....
-'άρχισα να αγαπώ την στραβή μύτη μου και το ψεύδισμα μου. Τα βρίσκω πια χαριτωμένα και κατάλαβα ότι μπορώ να συμφιλιωθώ μαζί τους.
-μετακινήθηκα από την θέση της αδυσώπητης κριτικής στην κριτική σκέψη
-έφυγαν οι εφιάλτες τη νύχτα
-σέβομαι περισσότερο τον εαυτό μου και τον φροντίζω
-είμαι πια δημιουργική!
-το κυριότερο όμως όλων είναι ότι άρχισα να απολαμβάνω και να επιθυμώ αντί να εκτελώ μόνο  πρέπει!

Θέλω τέλος να σε ευχαριστήσω για όλες τις εφευρέσεις και ανακαλύψεις που έφερες στην ανθρωπότητα. Αν δεν ήσουν εσύ, ο Κολόμβος δεν θα είχε βρει την Αμερική, ο Νεύτωνας την βαρύτητα και δεν θα είχα την τύχη να γεύομαι το αγαπημένο μου γλυκό, creme brulée.   

Αγαπημένο λάθος είσαι ευπρόσδεκτο!